اگر بهترین راه برای داستان‌سرایی بیان غیرمستقیم، دادن سرنخ‌ها و کمک به فهمیدن معنای پنهان هر چیزی است، پس فیلم‌های خانوادگی معاصر با چالش جالبی روبه‌رو هستند. چطور می‌توان داستانی را واضح و روشن برای بیننده‌های جوان‌تر بیان کرد و درعین‌حال مفاهیم عمیق و پیچیدگی داستان را حفظ کرد؟ «شگفتی» Wonder، فیلمی در مورد پسر نوجوانی با بیماری اختلال ساختار جمجمه و صورت craniofacial disorder و رابطه‌اش با آدم‌های اطرافش است. داستان این فیلم با تغییر دائمی شخص اول داستان، روایت می‌شود. این فیلم با داستانی درباره پسربچه‌ای درگیر مشکلاتی آغاز می‌شود، اما به فیلمی در مورد جامعه تبدیل می‌شود.
بازیگر فیلم «اتاق» Room، جیکوب ترمبلی Jacob Tremblay، در نقش آگی پولمن Auggie Pullman بازی می‌کند، پسربچه ده‌ساله‌ای که تابه‌حال ۲۷ عمل جراحی بر روی صورتش انجام داده است و مادرش ایزابل، با بازی جولیا رابرتز، در خانه به او درس می‌داده است. در طول فیلم اطلاعات زیادی در مورد بیماری آگی به ما داده نمی‌شود، با‌این‌حال علاقه شدید او به علم، می‌تواند نتیجه زمان زیادی باشد که او در کلینیک‌ها و در کنار پزشک‌ها گذرانده است.
تمام کردن دبستان و رفتن به مقطع راهنمایی برای هیچ‌کس آسان نیست، اما برای آگی که سال‌هاست وقتی از خانه بیرون می‌رود کلاه فضانوردی به سر می‌کند و صورتش را از همه پنهان می‌کند، بسیار دشوارتر است. مخصوصاً وقتی نگران مواجهه با کودکان دیگر و مسخره شدن و اذیت شدن توسط آن‌ها است. وقتی در اولین روز بدون کلاه فضانوردی و همراه مادرش که زیر لب در حال دعا کردن است، وارد مدرسه می‌شود، ما هم همان حس اضطراب و آسیب‌پذیر بودن او را احساس می‌کنیم: جمعیت بچه‌ها از سر راهش کنار می‌روند، بعضی رویشان را برمی‌گردانند، بعضی حرفشان را قطع می‌کنند و به او خیره می‌شوند، بعضی به او می‌خندند و برخی دیگر در سکوت به او نگاه می‌کنند.
البته آگی هم پسر ساده و بی‌گناهی نیست. علی‌رغم سن کمش، زبان تیز و طعنه‌زنش سلاح دفاعی اوست، او کاملاً می‌داند که وقتی آدم‌ها کنارش هستند واقعاً چه حسی دارند، حتی با این‌که به‌خوبی احساساتشان را پنهان می‌کنند. با‌این‌‌وجود، وقتی یکی از بچه‌های مدرسه، جک ویل Jack Will (با بازی Noah Jupe)، می‌خواهد با او دوست شود، بسیار تعجب می‌کند؛ اما همین ارتباط برقرار کردن با دیگری است که باعث می‌شود آگی آسیب‌پذیرتر از هر زمان دیگری شود.
آگی اولین صحنه‌های فیلم را روایت می‌کند، اما «اعجوبه» فقط درباره او نیست. بعدازآن، تمرکز داستان از شخصیتی به شخصیت دیگر می‌رود و احساسات افراد نزدیک به آگی را نشان می‌دهد.
خواهر بزرگ‌ترش، ویا (با بازی Izabela Vidovic)، در طی این سال‌ها فهمیده است که نسبت به برادرش، همیشه اولویت دوم برای والدینش است. ویا با کمی تأسف در صدایش، می‌گوید: “آگی خورشید است، مامان و بابا و من سیاره‌‌هایی هستیم که دور خورشید می‌چرخیم.” او نیز درگیر مشکلاتی در مدرسه است و دوست دارد راجع به آن‌ها با مادرش حرف بزند و از او کمک بگیرد، اما تمام توجه و وقت ایزابل صرف آگی می‌شود. صرف کردن تمام‌وقت و انرژی برای یک نفر، به معنای بی‌توجهی به دیگری است.
فیلم در توصیف شخصیت‌ها فراتر از این می‌رود و ما حتی از دید پسربچه‌های بدجنس نیز داستان را می‌بینیم و دلیل این خشونت آن‌ها را متوجه می‌شویم. این فیلم فرصتی است برای نشان دادن دنیای مدرسه راهنمایی، بچه‌های بدجنس و بچه‌هایی که آزار می‌بینند، بچه‌های باحال و پرطرفدار و بچه‌های خجالتی و تنها.
«اعجوبه» فیلمی آرام است، در این فیلم خبری از ماجراهای پیچیده و شخصیت‌های پرسروصدا نیست. یکی از آرام‌ترین فیلم‌هایی است که امسال دیده‌ام، حتی کافه‌تریا مدرسه نیز به طرز عجیبی ساکت است. ممکن است ازنظر برخی این اتفاق عجیبی باشد، اما این روند آرام باعث شده به‌طور کامل به احساسات شخصیت‌ها پرداخته شود.