احسان رحیم‌زاده
سالروز تولد هفتاد سالگی “ژیان” / درباره نوستالژی این خودروی باوفا با عنوان “ماشین چپ نشونده”.
بخوانیم:
اولین تصویر خیلی از هم‌نسلان من از خودروی «ژیان» احتمالا به سریال «چاق و لاغر» مربوط می‌شود. دو عروسک شوخ و شنگ این مجموعه تلویزیونی ماشین درب و داغانی به نام «قرقی» داشتند با آن ماموریت‌هایشان را انجام می‌دادند.
اگر نوجوانان امروزی سوار ماشین ژیان شوند از تعجب شاخ درمی‌آورند. این ماشین شباهت زیادی با آنچه امروز خودرو خوانده می‌شود، ندارد. دنده‌اش در امتداد افق عقب و جلو می‌رفت و دنده‌کشی‌اش تخصص ویژه‌ای می‌خواست.
یک هندل داشت که در کنار استارتر به روشن شدن ماشین کمک می‌کرد. زمان‌هایی که استارتر زور روشن کردن ماشین را نداشت، هندل را به‌صورت دستی می‌چرخاندید تا ماشین آماده حرکت شود. البته در مدل‌های اولیه این خودرو خبری از استارتر نبود و هندل وظیفه روشن کردن را به عهده داشت.
ژیان دو سیلندر بود که به گفته تولیدکنندگانش تا سرعت صد و هجده کلیومتر بر ساعت می‌شد با آن رانندگی کرد. صاحبان ژیان‌های قدیمی هیچ‌کدام نتوانسته‌اند سرعت صد و هجده را تجربه کنند و حداکثر سرعتی که به چشم خودشان دیده‌اند حول‌وحوش صد بوده است.
در روزهای برفی به خاطر ارتفاعی که کفش از سطح زمین داشت ماشین سربلند خیابان‌ها بود. در این روزهای سرد گرمای بخاری‌اش خیلی می‌چسبید و دوای کرختی دستان یخ زده می‌شد. در تابستان‌ها هم شما می‌توانستید از امکان «سانروف» ماشین استفاده کرده و تن عرق کرده‌تان را به باد خیابان بسپارید.
سال هزار و سیصد و پنجاه و هفت آخرین نسل ژیان‌های ایرانی تولید شدند و پس از آن شرکت سازنده ترجیح داد رنو پنج را روانه بازار کند.