یکی از ویژگی‌های برخی فیلم‌های جشنواره امسال همچون فیلم رسول صدر عاملی و همین فیلم مونا زند حقیقی (بنفشه آفریقایی) این است که در مقام مصلح اجتماعی برخاسته‌اند؛
پیشنهادها مسالمت‌آمیز برای زندگی مدرن در دنیای امروز، با مسائل خاص خودش. بنفشه آفریقایی از جنس همان فیلم‌هایی است که از امثال زند حقیقی انتظار داریم؛ با همان جنس دغدغه‌ها و نیز همان رنگ و لعاب.
البته داستان در جاهایی با سستی و سهل‌انگاری همراه می‌شود اما در مجموع، یک فیلم قابل قبول است که هیچ چیز برجسته‌ای در عین حال ندارد.
بازی‌های بازیگرانش همان است که باید باشد و همان که انتظار داریم. فاطمه معتمدآریا باز همان ایفای نقش همیشگی را دارد.
سعید آقاخانی هم دیگر در ایفای نقش غیر طنز، برای ما غافلگیری ندارد.
شاید اصلا انتخابش هم برای نقشی که قرار است باور کنیم عاشقی در مرامش بوده است، برمبنای فیلم خداحافظی طولانی فرزاد مؤتمن باشد.
رضا بابک هم اینجا با چشم و میمیک صورتش همان‌طور بازی می‌کند که چند دهه است از او سابقه داریم.
پس می‌توان گفت، بنفشه آفریقایی فیلم چندان قابل بحثی نیست اما مایه آبروریزی سازنده‌اش هم نشده است.