سهیل بیرقی که پیش‌تر با فیلم “من” خودی نشان داده بود این بار هم گامی رو به جلو برداشته و سراغ سوژه اجتماعی_سیاسی رفته موضوعی که آنقدر ملموس است که گاهی فراموش کرده و از کنارش می‌گذریم. همه دختران این کشور حداقل یک بار مجبور به عقب‌نشینی شدند و عرق سرد حاصل از تلاش‌های بی‌ثمر بر پیشانیشان نشسته است.
«عرق سرد» دومین ساخته سهیل بیرقی سوژه‌ای درست، فیلمنامه‌ای خوب و مناسب با زمان دارد اما آن‌چه که بیشتر از فیلمنامه به کیفیت عرق سرد افزوده است بازی‌های موفق بازیگران است. شخصیت‌هایی که به درستی در جای خود قرار گرفته و ایفای نقش می‌کنند باران کوثری که تلاشش در ایفای نقش «افروز اردستانی» یک زن قهرمان و جاه طلب در مواجهه با جامعه‌ای سرشار از قوانین مردسالارانه ستودنی است در مقابل او تنها شوهری عاشق و در موضع قدرت قرار ندارد او با یک جامعه اسیر تفکرات مردسالارانه می‌جنگد. روی دیگر قصه امیر جدیدی در نقش مردی عاشق با خودخواهی‌های عاطفی و متناقض قرار گرفته که آنقدر ظریف و دقیق بازی می‌کند که گاهی با او همراه می‌شوی و همدلی می‌کنی، این شخصیت پردازی‌های دقیق شامل نقش‌های مکمل هم می‌شود هدی زین العابدین، سحر دولتشاهی و لیلی رشیدی کوتاه و تاثیرگذار در جای درست خود قرار گرفتند. جدا از مفاهیم روانشناسی نهفته در فیلم، به چالش کشیدن قوانین بازدارنده، شخصیت پردازی‌های درست، کارگردانی هوشمندانه بیرقی در انتخاب قاب بندی‌های واقعی به دور از اغراق و ریتم تند و تاثیرگذار فیلم هم به چشم می‌آید که ۸۰ دقیقه مخاطب را نفس به نفس با خود همراه می‌کند تا برسد به عرق سرد. از دیدن این فیلم پشیمان نمی‌شوید.
نویسنده: شیما فاطمی
پسندها...